Ի՞նչ է իրականում իրենից ներկայացնում մարդ արարծը... Ի՞նչ ենք իրականում մենք... Սովորությունների հավաքածու, թե՞ բնավորության տեր որևէ բան...
Արդյո՞ք մենք իրականում մեզնից ներկայացնում ենք կարծիք, բնավորություն, սովորություններ, ճաշակ, մտածելու ունակություն ունեցող անհատներ, թե՞ ուղղակի այդպես է մեզ թվում: Իրականում կարողանու՞մ ենք մենք թելադրել ինքներս մեզ մեր ճաշակը կամ կարծիքը: Կարող ենք արդյո՞ք ինքներս մեզ տիրապետել և կառավարել... Պահեր են լինում երբ ինքներս մեզ ասում ենք` տես, ես ինձ կառավարում եմ, տիրապետում եմ, անում կամ ասում եմ այն ինչ պետք էր, ինչի համար չեմ փոշմանի...Բայց գալիս են պահեր, որբ ուղղակի զարմանում ենք ինքներս մեր վրա...Ի՞նչ է դա: Կառավարելու ունակության բացակայությու՞ն: Թուլությու՞ն: Անկարողությու՞ն: Հունից դուրս գա՞լ: Ե՞րբ ենք մենք տիրապետում մեզ և երբ է միայն մեզ այդպես թվում: Ի՞նչ չափանիշով է որոշվում կառավարելու ունակությունը: Հարցեր ու կրկին հարցեր, որոնց շուրջ անընդհատ մտածում ես ու մտածում, բանավիճում և արդյունք չկա.. Հարցեր, որոնք անգամ նյարդայնացնում են անընդհատ գլխիդ մեջ հայտնվելով, անընդհատ իրենց մասին մտածել տալով... Հարցեր, որոնց մասին թվում է կմտածենք միշտ... Հնարավոր է արդյո՞ք, որ հենց այդ մտածելն է կյանքը: Հնարավոր է արդյո՞ք, որ կյանքի իմաստն ու նպատակն է տարբեր հարցերի շուրջ պատասխաններ փնտրելը: Իսկ ինչքա՞ն: Իսկ ինչու՞: Ինչու՞ հնարավոր չէ ուղղակի իմանալ թե ով ենք մենք... Մի թե՞ այն, որ մենք ճանաչում ենք ինքներս մեզ, գիտենք մեր սովորությունները, նպատակները, ճաշակը չի հանդիսանում մեզ կառավարել... Մի թե՞ դա չի նշանակում, որ մենք ինքներս գիտենք ով ենք մենք... Իսկ ո՞վ ենք մենք: Ո՞վ եմ ես: Ո՞վ ես դու...Ո՞վ է ընդհանրապես մարդ արարածը` այդքան հզոր, այդքան կարողություններով և գիտելիքներով լի, այդքան բարձր բոլորից... Ո՞վ է մարդը՝ զուտ բանականության և սովորությունների տեր արարած, թե՞ իրական անհատ.. . Չգիտեմ...Չգիտեմ, բայց հույսով եմ մի օր կիմանամ...Կիմանամ և կճանաչեմ մարդուն...Կճանաչեմ ինքս ինձ...
Արդյո՞ք մենք իրականում մեզնից ներկայացնում ենք կարծիք, բնավորություն, սովորություններ, ճաշակ, մտածելու ունակություն ունեցող անհատներ, թե՞ ուղղակի այդպես է մեզ թվում: Իրականում կարողանու՞մ ենք մենք թելադրել ինքներս մեզ մեր ճաշակը կամ կարծիքը: Կարող ենք արդյո՞ք ինքներս մեզ տիրապետել և կառավարել... Պահեր են լինում երբ ինքներս մեզ ասում ենք` տես, ես ինձ կառավարում եմ, տիրապետում եմ, անում կամ ասում եմ այն ինչ պետք էր, ինչի համար չեմ փոշմանի...Բայց գալիս են պահեր, որբ ուղղակի զարմանում ենք ինքներս մեր վրա...Ի՞նչ է դա: Կառավարելու ունակության բացակայությու՞ն: Թուլությու՞ն: Անկարողությու՞ն: Հունից դուրս գա՞լ: Ե՞րբ ենք մենք տիրապետում մեզ և երբ է միայն մեզ այդպես թվում: Ի՞նչ չափանիշով է որոշվում կառավարելու ունակությունը: Հարցեր ու կրկին հարցեր, որոնց շուրջ անընդհատ մտածում ես ու մտածում, բանավիճում և արդյունք չկա.. Հարցեր, որոնք անգամ նյարդայնացնում են անընդհատ գլխիդ մեջ հայտնվելով, անընդհատ իրենց մասին մտածել տալով... Հարցեր, որոնց մասին թվում է կմտածենք միշտ... Հնարավոր է արդյո՞ք, որ հենց այդ մտածելն է կյանքը: Հնարավոր է արդյո՞ք, որ կյանքի իմաստն ու նպատակն է տարբեր հարցերի շուրջ պատասխաններ փնտրելը: Իսկ ինչքա՞ն: Իսկ ինչու՞: Ինչու՞ հնարավոր չէ ուղղակի իմանալ թե ով ենք մենք... Մի թե՞ այն, որ մենք ճանաչում ենք ինքներս մեզ, գիտենք մեր սովորությունները, նպատակները, ճաշակը չի հանդիսանում մեզ կառավարել... Մի թե՞ դա չի նշանակում, որ մենք ինքներս գիտենք ով ենք մենք... Իսկ ո՞վ ենք մենք: Ո՞վ եմ ես: Ո՞վ ես դու...Ո՞վ է ընդհանրապես մարդ արարածը` այդքան հզոր, այդքան կարողություններով և գիտելիքներով լի, այդքան բարձր բոլորից... Ո՞վ է մարդը՝ զուտ բանականության և սովորությունների տեր արարած, թե՞ իրական անհատ.. . Չգիտեմ...Չգիտեմ, բայց հույսով եմ մի օր կիմանամ...Կիմանամ և կճանաչեմ մարդուն...Կճանաչեմ ինքս ինձ...
